Marzenia bezsprzecznie są warte spełnienia. Jednak człowiek niekonsekwentnie , najczęściej, dąży do ich spełnienia.Sam misternie układa na swojej drodze co rusz nowe przeszkody. Gatsby postępował inaczej. Bohater książki Francisa Scott Fitzgeralda z każdym dniem , tygodniem, miesiącem, rokiem... sumiennie budował własne królestwo, aktywizując krok po kroku głęboko zakorzenione pragnienia, niekoniecznie własne. Powieść "Wielki Gatsby " to zastanawiająca forma groteski dotyczącej młodego pokolenia rozkochanego w jazzie. Jak mocno kochać , by być w pełni zrozumianym i zaakceptowanym przez tą drugą istotę? Jak wielki smutek może mieścić w sobie jedna osoba? Kiedy marzenie przestaje być pragnieniem, a staje się urealnionym, spłyconym zdarzeniem ? Co jeśli chęć, żądanie, nabiera wyolbrzymionego wyrazu i płowieje w kontakcie z porywczym wiatrem samej rzeczywistości? Taki los spotkał Gatsby'ego. Bohater ten pewnego dnia zorientował się , że jego marzenia, całe życie, to jedynie nieosiągalne westchnienie kapryśnego losu. Przestał marzyć, zaczął uzupełniać. Uzupełniać kolejne odnośniki mające dać mu szczęście, które tak naprawdę wcale tego nie zapewniały. Przeznaczenie bywa przewrotne Moi Drodzy. Zapytajcie Gatsby'ego . Może wyjaśni Wam jak powinno się marzyć?
